STARBUCKS MATHILDE

Ze heeft er de pest in. Liever zat ze nu thuis in het raamkozijn met een goed boek of met vrienden in de kroeg. Maar ja, het geld moet toch verdiend worden.

"Bonjour, zegt u het maar. Dat is dan zoveel. Wat is uw naam? U kunt de bestelling bij de balie ophalen."

Bestellingen opnemen, afrekenen, koffie zetten, shakes maken, opruimen, steeds weer hetzelfde. Haar donkerbruine ogen staan in een permanente staar van verveling. Alsof ze willen wegkruipen onder het lange kastanjebruine haar dat erboven ligt. Wegkruipen, dichtgaan en pas weer open bij sluitingstijd.

Af en toe slaakt ze een zucht en snuift de saaie koffielucht uit haar mooi gevormde neus. "Bonjour, zegt u het maar. Dat is dan zoveel. Wat is uw naam? U kunt de bestelling bij de balie ophalen."

Ieder uur kruipt voorbij en ieder uur lijkt het alsof de klanten irritanter worden. Waarom dat grote briefgeld voor die kleine bestelling? Waarom zijn die kinderen nooit eens goed opgevoed? Waarom meteen zo uitvallen bij een klein foutje? Waarom zo'n ongelooflijke zooi achterlaten? Merde!

Het groene schort dat om haar slanke lichaam is gewikkeld, kleurt goed bij haar bleke huid. Als een lichtpunt in de donkere koffiebar.

"Bonjour, zegt u het maar. Dat is dan zoveel. Wat is uw naam? U kunt de bestelling bij de balie ophalen."

Heel soms zijn er echt leuke mensen die voorbij komen. Dan verschijnt er een lach op haar trieste gelaat die laat zien dat Ron Brandsteder het vroeger helemaal verkeerd had. Engelen bestaan wel!

Een lach die sterker is dan de sterkste koffie en puurder dan de puurste chocolade. Haar mondhoeken omhoog, neusvleugels wijd, witte tanden bloot en ogen blij.

"Bonjour, zegt u het maar. Dat is dan zoveel." Wat is haar naam? Mathilde. En ik zou graag met haar de wals dansen.

© 2016 S.L.