DE SCHOONMAKER: ON THE ROAD MET LEE TOWERS

Bloed is lastig weg te krijgen. Je moet hard schrobben. Vandaag ben ik thuis bij Leen Huijzer, beter bekend als Lee Towers. Tijdens een zakelijke discussie met iemand van z'n management kreeg Lee het te kwaad en begon de man z'n schedel in te slaan met een gouden microfoon. Zo doen die jongens uit de Rotterdamse haven dat. Niet lullen maar poetsen. En nu dus flink poetsen. Tot de blaren op m'n vingers staan.

"Hij had gewoon op tijd z'n bek moeten houden", mompelt Lee, zittend op zijn lederen bankstel. Vrouw Laura vraagt of ik misschien trek heb in koffie. Beleefd sla ik het aanbod af. Wanneer dan eindelijk al het bloed van de plavuizen is weggepoetst snel ik naar m'n auto.

In de kofferbak bevindt zich, gewikkeld in plastic, het zoveelste slachtoffer van het Towers temperament. Zonder argwaan te wekken bij buurtbewoners of politie rij ik in een rustig tempo naar Rooie Richie in Rotterdam. Richie en ik gaan ver terug.

Ooit waren we drinking buddies tot Richie de drank voorgoed afzwoer na een reeks incidenten die hem tonnen hebben gekost. Tegenwoordig treffen we elkaar nog tijdens werk.

M'n rooie vriend bezit een loods ergens op een industrieterrein met daarin de middelen die nodig zijn om een lichaam van de aardbodem te laten verdwijnen. Vaten, zoutzuur, je snapt 't wel. Het stoffelijk overschot van de voormalig medewerker verdwijnt headfirst in het zuur. Opgelost.

Vervolgens de auto van binnen en buiten schoonmaken en op die manier alle sporen wissen. Tot slot nogmaals de handen grondig wassen met groene zeep.

"I can see clearly now, the blood is gone."

 © 2016 S.L.