Ode aan Sesamstraat

Als kleine jongen liep ik met een onderbroek op mijn hoofd door het huis, omdat Tommie de pratende hond dat ook altijd deed. Mickey Mouse was niks vergeleken met Ieniemienie. En Pino was altijd een mysterie: was het nou een jongen of een meisje?

De straat waar ik opgroeide was een fijne straat, maar wat had ik graag in Sesamstraat willen wonen. Gezellig op de koffie gaan bij Paula of meehelpen in de tuin bij Opa Lex. Bij Sien in d'r winkel rondsnuffelen en daar lang staan kletsen met Gerda, Frank en Lot. Hierna door naar Neef Rik die het waarschijnlijk weer aan de stok had met die boze Meneer Aart. Ondertussen staat aan de overkant Hakim weer een zoveelste pantomime act op te voeren.

Sesamstraat was altijd een voorbeeld voor de rest van het land. Een straat waar verschillende afkomsten vredig naast elkaar kunnen leven en het gezellig hebben. Nederlanders, Belgen, Surinamers, Turken, Algerijnen, Vogels, Muizen en Honden.

De Jim Henson poppen tussendoor leerden me tellen en lezen. Bert en Ernie gaven een dagelijks kijkje thuis bij een gay koppel en aan het einde zat ik ademloos te luisteren naar de nieuwe avonturen van Dikkie Dik.

Maar ook deze straat is flink verbouwd. Tegenwoordig lijkt het of je naar een LSD trip zit te kijken met blokkendozen i.p.v. huizen, omringd door broccoli bomen.

Gelukkig wonen er nog wel hele leuke mensen, waaronder de beeldschone Elvan Akyildiz!

Helaas worden de blokkendozen nu langzaam maar zeker afgepakt en is het einde in zicht. Het einde van een tijdperk. Het is te hopen dat de nieuwe generaties kinderen net zulke leuke, warme en educatieve programma's zullen krijgen als hun ouders en grootouders...

"Zo, het is afgelopen, nu naar bed!"

© 2015 S.L.